stil-leven
Enkel haar
lichaamstaal spreekt want te veel stampij in ’t café om haar woord voor woord
te grijpen.
Haar ogen kijken
nu eens vragend, dan weer stil begrijpend, soms met een sluier van twijfel.
Haar mond laat
woorden los, wolkjes van woorden doorheen ’t kabaal, of hij sluit zich in een ontspannen streep.
Bezigbezig, haar
handen, alsmaar door en geheelteganst of vingerlingsgewijs, en écht, die 10
vingers zijn nodig daartoe, zo blijkt.
Handtas gekneld
tussen haar gesandaalde voeten, geen taal aldaar.
Schouders
deinen ’n golfje naar voren of schokken
van hoog naar laag, allesbehalve traag …
Op haar
bewegen staat geen leeftijd.
Als ze luistert
recht ze haar schouders in een vloeiende golf naar achter en buigt haar
bovenlichaam mee, leunend tegen het achterblad van de stoel.
Zinnenlang van het gesprek houdt ze haar handen gevouwen,
als dwingen ze mekaar tot zwijgen, niet wetend wat te zeggen. Ze werken doorgaans
samen, haar handen, ook al is er slechts één nodig om haar hoofd te steunen; één wachthand dan.
Haar vingers
beroeren haar mond, strelen haar lippen, denksgewijs, om dan plots ’n grote zwaai
over tafel te nemen opdat die éne gedachte duidelijk zou zijn .
Er zijn tal van
momenten waarop de vrouw zwijgt maar haar handen blijven bewegingsgewijs
woorden van anderen uitspreken, ondersteunen, begrijpen.
Ook het
ongesprokene: de twijfel, de vragen, het onzegbare gevoelsmatige wordt door, in
een handomdraai duidelijk, dankzij haar lichaamstaal.
Ik schat haar
zo’n 86 jaar jong en vind haar mooi, duidelijk, zo in haar barrehandse eerlijkheid.
1 Comments:
Prachtig, Louize! x Inge
Post a Comment
<< Home