Thursday, September 17, 2015

stil-leven

Enkel haar lichaamstaal spreekt want te veel stampij in ’t café om haar woord voor woord te grijpen.
Haar ogen kijken nu eens vragend, dan weer stil begrijpend, soms met een sluier van twijfel.
Haar mond laat woorden los, wolkjes van woorden doorheen ’t kabaal,  of hij sluit zich in een ontspannen streep.
Bezigbezig, haar handen, alsmaar door en geheelteganst of vingerlingsgewijs, en écht, die 10 vingers zijn nodig daartoe, zo blijkt.
Handtas gekneld tussen haar gesandaalde voeten, geen taal aldaar.
Schouders deinen  ’n golfje naar voren of schokken van hoog naar laag, allesbehalve traag …
Op haar bewegen staat geen leeftijd.
Als ze luistert recht ze haar schouders in een vloeiende golf naar achter en buigt haar bovenlichaam mee, leunend tegen het achterblad van de stoel.
Zinnenlang  van het gesprek houdt ze haar handen gevouwen, als dwingen ze mekaar tot zwijgen, niet wetend wat te zeggen. Ze werken doorgaans samen, haar handen, ook al is er slechts één nodig om haar hoofd te steunen;  één wachthand dan.
Haar vingers beroeren haar mond, strelen haar lippen, denksgewijs, om dan plots ’n grote zwaai over tafel te nemen opdat die éne gedachte duidelijk zou zijn .
Er zijn tal van momenten waarop de vrouw zwijgt maar haar handen blijven bewegingsgewijs woorden van anderen uitspreken, ondersteunen, begrijpen.
Ook het ongesprokene: de twijfel, de vragen, het onzegbare gevoelsmatige wordt door, in een handomdraai duidelijk, dankzij haar lichaamstaal.

Ik schat haar zo’n 86 jaar jong en vind haar mooi, duidelijk,  zo in haar barrehandse eerlijkheid.

1 Comments:

Blogger Unknown said...

Prachtig, Louize! x Inge

11:45 PM  

Post a Comment

<< Home