Twijfeltreurnis…
Ze vertoefde graag in een wereld ìn de wereld: een cocon van muziek die soelaas gaf, een nest geweven door woorden, een verloren gewaande wereld gevormd door een blik, een woord van die éne…
De wereld ‘an sich’ immers te groot, ongrijpbaar, te agressief, te beangstigend. Een veelheid aan impressies waarvan ze noch begin noch einde zag. Niet hààr keuze bovendien, dé wereld, geen affiniteit ermee. Wat moést gebeuren, gebeurde, zóveel, zódanig had ze zich geëngageerd (?) - geadapteerd zeg maar - zoveel bleek althans uit de respons.
Haar ziel daarentegen doolde élders, amechtig op zoek naar aanknoping, verstandhouding.
Een existentieel misverstand; zij en de wereld.
Aldus laverend op een wezenlijk deséquilibre verspilde ze kostbare energie aan ‘niet vallen’.
Elke avond die werd besloten met ‘overeind gebleven’ vormde de resultante van een ‘relatief’ geslaagde dag – in een opgedrongen realiteit weliswaar, vandaar ‘relatief’ - .
“Hoe deden andere mensen dit ?” Vroeg ze zich meer dan eens af. Vanwààr hun rust, waarin schuilde hun kracht ?
Het leek bizar daaromtrent een gesprek aan te knopen. Hoe brengt men iets onder woorden dat voor de spreker in kwestie alsnog een orakel is ? Wie heeft er uberhaupt baat bij bodemloze irrëele twijfels vermomd als vragen toevertrouwd te krijgen ? Stutten genoeg nochtans om ‘recht’ te blijven, het leven bood genoeg houvast: een goed kind, een behoorlijke job, een ‘amant’, vrienden, een gezond lijf – tegen beter weten in – en geen honger noch kou – tenzij ze daarvoor koos - .
Naar de norm niet meteen een struikelsteen dus om ‘onderuit’ te gaan. En tóch, elke dag weer werd ze overmand door dat niet aflatende gevoel: ‘nù gebeurt het. Nù is àlles verloren. Mijn leven in gruzelementen, de elastiek verstorven.’
Tot op de dag van vandaag overigens was dit niet gebeurd.
Blijkbaar was er een vitale koppigheid, een ‘nood’ tot verderdoen, als was het leven zoals het zich aandiende een afrodisiacum wars van de specifieke noden van de ‘speler’ die het invulde.
Of ze daardoor gelukkiger is, weet ze zélf eigenlijk niet…