ToogTenor

De man zat zo'n beetje dik zichzelf te wezen, geplooid aan de toog,
drie kinnen en evenzoveel buiklagen.
Zelfs zijn lippen:
dik, mooi dik, gulzig dik, aanlokkelijk dik, zacht.
Hij las de krant.
Floot zo'n beetje mee met de cd.
Verwerd bijna tot 'n deel van 't geheel, 't décor,
Calmacalma als hij was, zijn kledijkleur bleekgespoeld, passend bij 't verschenen couleur d'intérieur.
Plots klauterde 't lied de hoogte in en volgde hij dit stem(mig) vol,
het fluiten ingeruild voor tweebandig tenorig stemgeluid ...
't Klonk dànig mooi dat ineens alles harmonie ademde. Wàt 'n timbre !
Dik, mooi dik, gulzig dik, aanlokkelijk dik, zacht...
En hij, die man, bleef halfgebogengebukt over de krant
terwijl zijn stem alles moeiteloos inkleurde...
althans, mijn gemoed...