impressie

Onwaarschijnlijk toch, hoe een mens kan afknappen bij één enkel gedragskenmerk van een andere mens…Gelukkig is het omgekeerde evenzéér waar.
Concreet: je zit op een terras, vrij onbestemd en ongeïnteresseerd voor je uit te staren. Een man en een vrouw nemen plaats aan het belendende tafeltje. Je taxeert: de rug van de vrouw zegt je weinig, het profiel van de man daarentegen - een John Lennon look-alike brilletje quasi nonchalant halverwege de neus geschoven - grijpt je aandacht. Je bekijkt die kop nog eens goéd, fantaseert er een mooi gebit bij…en die uitgesproken neusbruglijn ligt je wel.
Je staat als het ware op het punt die volslagen vreemde in te lijven als ‘man voor één nacht’ en dàn …dan neemt hij een hap van zijn ‘croque bolognaise’.
Zijn mond zakt dànig schuinscheef naar beneden – als bleek hij plots halfverlamd – en wijkt dérmate open dat een uitgedund leger vaalgrijze halfvermalen tanden bloot komen. De neusvleugels gaan wijdgesperd openstaan alsof zij zélf – in onderlinge afspraak - zich over die saus zullen ontfermen en met een speekselslurp verdwijnt de brij ‘net-niet-geheel’ naar binnen.
Terstond blokkeert je wereld, je huivert en wendt je blik strak voorwaarts op oneindig…
Je middagpauze dommelt voort…
De man zijdelingsachter had je blijkbaar niet opgemerkt; zijn glas is immers reeds halfleeg en jij moet nog je bestelling plaatsen…als plots waarlijke wensdroomklanken je firmament komen binnendrijven; een smetteloos éclatante uitspraak, charmante formuleringen, ‘n zoetgevooisd timbre ontlokt een wellustige rilling over je ganse lijf…
Je blik wendt zich eentwat geloken over je schouder; blijkt die zonnebrildragende jongeling bovendien een adonis te zijn ! Je lust wordt je tot last, je hart gaat in overdrive, je bekokstooft je strategie, récht je rug, laat één bh-riempje gewillig traagjeszacht je schouder afglijden – als betrof het de moderne versie van de ‘gevallen-zakdoek-formule’ – en dan blijkt dat de stoel ondertussen onbemand is…
Enkel het smekken van die eerste onbenul rest nog…