Tourné raté

Het zal aan mij(n lichaamstaal) liggen, vrees ik te moeten toegeven…
Niet zelden immers lijkt het alsof ik een half mimisch, half verbaal stuk tentoon voer, simpelweg om die éne consumptie te bestellen. Ik verklaar mij nader: het publiek: de stamgasten, het décor: een café, de acteurs: zij, te weten: de barjuf en ik de ‘noodruftige’…
Wat gebeurt? Vooral niets eigenlijk…
Het vangt aan met een lichte paniek die kriebelkruipsgewijs bezit neemt van mij. Oorzaak: het vloeistofgehalte van mijn eerste martini is dànig geslonken dat mijn citroentje al niet meer verzuipen kan, alzo steekt het met zijn kopke boven het nat uit…
Op het moment dat mijn aperitief omzeggens herleid is tot een veredeld ijswatertje i.p.v. een ‘eikgerijpte dry’ beslis ik in te grijpen.
Ik pleur wat met mijn langste vinger in het nóg langere glas teneinde die citroenschijf te pakken te krijgen en vooral…in de hoop de aandacht te trekken van de barjuf, dit alles met het oog op het bemachtigen van een tweede consumptie.
Deel één: geslaagd: lekker zuur en vers; luik twee: zowat iedereen, behalve de barjuf, zit – in meer of mindere mate geshockeerd door de handeling – op mijn vinger te kijken…
Plan bèta: ik kwak het restantje ijs in m’n keelgat in de hoop van – en jawél – mij prompt te verslikken… Ook hier: gefronste blikken van omstaanders en een onverbiddelijke, want niet opkijkende bartrien en…géén dokter in de zaal om mij van de ij zo na verstikkingsdood te redden.
De grove middelen dan maar…een quasi leeg glas de lucht inhouden. Een oude bekende in de andere hoek van het etablissement doet hetzélfde in antwoord op wat hij denkt een ‘afstandelijke groet’ te zijn…Wààr is dat barwijf ondertussen gebleven ?? Ze zou beter haar clienteel bedienen in plaats van zich te laven aan haar tapkraan met als gevolg dat ze om de andere minuut naar ’t toilet moet.
Misschien moet men geluid aanwenden om enigszins beweging in deze barak te forceren…ik tik tegen het lege glas.
Prompt hult het café zich in stilzwijgen en rest mij géén andere optie dan ter plekke een speech te verzinnen. Ik besluit mijn door paniek gevoede redevoering - met als dorstlessende titel: “ Bachanalen doorheen de tijden” - met een schorklinkend – tengevolge een droge keel :“toast”en hef terzelfdertijd, ietwat beteuterd kijkend, mijn lege glas…BINGO
Gratis bovendien…want men dacht te doen te hebben met een ‘stand-up comedian’…