"Gaspacho..."

‘Ristorante il forno’… Niet àlles stond aldaar in vuur en vlam, al zéker niet het ‘ik-moét-u-welkom-heten-meisje’, wiens taak het was potentiële hongerige klanten binnen te loodsen.
‘Cold as ice’, hing zij zich krommelings-ruggelings-gebogen aan de paal – die oorspronkelijk de luifel diende te ondersteunen - en haar ‘feel-welcome-look’ was dermate afstandelijk dat het gros van het cliënteel stoemelings het verkeerde trapje opklom, richting belendend restaurantje van de concurrentie alwaar ‘welkom’ wàrm was.
Zij daarentegen, was zich van geen kwaad bewust, beschouwde dit alszijnde ’n daad van ‘vrije keuze’ en volhardde in haar boosheid: klanten wégjagen – begeleid door amechtig armgezwaai bovendien –.
Het was als het ware met de glimlach dat ze de ‘eters’ naarheen de concurrentie wégwees.
Een moment verdacht ik haar ervan omgekocht te zijn door de uitbater van de ernaast gelegen Trattoria doch er was geen enkele blijk van contact, van uitwisseling – dit haar grootste gebrek overigens - .
Mijn vermoeden werd al helemààl de kop ingedrukt bij het aanschouwen en aanhoren van de repliek van de Trattoria-garçon; deze speelde niét in haar voordeel, zij immers bron tot (leed)vermaak van het personeel (en de gasten) van ernaast…
En toén was wéér het wachten daar...want ‘wachten’ haar tweede missie...wachten kon ze als de beste, zij het niet met de glimlach....Glimlachen was voor andere mensen – een optie haar ontschoten -, haar lippen vertikten het omhoog te krullen....
Als een slang krulde ze zich omheen de staak - van de wederomstuit doemde voor mij plots het beeld op van een aanhangbord van een apothekerszaak – de staak,dewelke doorheen de jaren haar lijfgeur had geabsorbeerd –. Ze pruimde zich ondertussen een ongeluk aan een smakeloze, halfvergane kauwgom en liet haar harde, koude blik doelloos dwalen over het gepeupel dat terstond wars van honger bleek.
Het pijnlijkste van de kwestie was evenwel: ze gelóófde in haar job, haar talent, haar missie.
Als een sirene schalde haar blik over ‘troubled waters’ – de zee beukte in de directe nabijheid tegen de golfwering - en voederde zij alsdusdanig meer drenkelingen aan de vissen dan dat ze monden voederde met vis.
Hoé fout kunnen goede intenties aflopen ? Zij bleek daarvan het bewijs ‘in persona’. Alsof dit qua kommer-en-kwel-gehalte nog niet volstond, bleek ze bovendien een dubieuze rol te vertolken in de driehoek baas-chefkok-bediening. Voor zover het niet anders dan duidelijk kon zijn voor ‘omstaanders’ bleek de chefkok de vrouw te zijn van de eigenaar; zij Chinese, hij lokaal.
Dààr waar het niet boterde in de pan tussen hen beiden moest de binnenlokster-buitenwipster het gelag betalen.
Hetzij als derde getuige die monddood het pannenkletterende dispuut aanhoorde hetzij als ‘noodzakelijke derde’ , het luisterend oor zeg maar van wat het uitbaterskoppel aan elkaar niet gezegd, niet geuit kreeg.
Eens dààrvan getuige, willens-nillens, voelde ik enige deemoed met haar.
Te méér daar deze ‘stillevens’ : de Chinese banvloekster, een leeg terras, de moegetergde uitbater - slachtoffergewijs neergezegen aan één van de talloze lege tafeltjes, zijn misère bliksgewijs richting paalhangster dumpend - zich opstapelden.
Blééf het verdict: omzeggens géén klanten, dés te meer cliënteel in de belendende “Trattoria”...
Eén daad staat mij voor ogen: op een dag moét ik bij haar ‘guest’ zijn; al was het maar om de negatieve spiraal – dewelke iedereen zag behalve zij – te doorbreken.
Bon appétit !