ontspoorde ochtend
Vroéger dan normaal moeten opstaan is soms reden genoeg om de dag een foute draai te geven.
Een meeneemkoffie op de trein - normaal een troost - ontaardde in een kleine oorlog.
Het lipje van het melkcupje wou immers niet scheuren op de daartoe voorziene inkeepstrip. Koppig gefriemel aan het vacuum getrokken potje maakte dat mijn dikste vinger plots doorheen - wat het deksel moest veronderstellen - pleurde. Melk alom...niets daarvan in mijn koffie evenwel.
Gevolg: onderdrukt gegrinnik van omstaanders en - conform de normen van de NMS volgens dewelke je met zo'n 35 personen in een 'accordeonzak' mag/moet plaats nemen – betekende dat véél volk op een beperkte oppervlakte. In 7 haasten, met een kop als een kreeft - deels door ongemak, deels door gesmoorde kwaadheid, deels door oprukkende warmte van zoveel op elkaar gestouwde lichamen en niet in het minst omdat de koffie nog té heet om drinken bleek - zwolg ik het piepschuimen kopje in één teug leeg. Mijn tong van het éne moment op het andere herschapen tot een gevoelloze opgezwollen vod, té groot voor en vreemd aan mijn eigenste mond.
Op zó'n momenten kan ik de reclamemakers met hun slogans als daar zijn: 'koffie is heerlijk warm genieten' wel door zo'n cupje halen..
Richting toilet dan maar, in de hoop mijn wollen mantel nog enigszins te schonen van witte melkspatten en onwelriekend geurtje. Ook dààr : klein, benauwd en vooral, een trits aan toestellen die automatisch aanfloepen van zodra je voor hun elektronisch oogje bougeert.
In mijn situatie - behangen als ik was met rugzak, sjaal en handtas - een quasi onmogelijke opdracht...te weten...die oogjes te ontwijken.
In één tel tijd sloeg het toilet aan het spoelen, vulde de handdroger de benepen ruimte met nóg meer warme lucht en spoog het kraantje water...het enige waarnaar ik op zoek was.
Tot overmaat van ramp had ik inderhaast mijn handtas te dicht bij de kraan gezet...alsof er uberhaupt élders plaats was. Wéér kreeft...op een ondertussen ranzig bedje van eigen zweet.
Verder bleef de trein gewoon een beetje reizen...
Een meeneemkoffie op de trein - normaal een troost - ontaardde in een kleine oorlog.
Het lipje van het melkcupje wou immers niet scheuren op de daartoe voorziene inkeepstrip. Koppig gefriemel aan het vacuum getrokken potje maakte dat mijn dikste vinger plots doorheen - wat het deksel moest veronderstellen - pleurde. Melk alom...niets daarvan in mijn koffie evenwel.
Gevolg: onderdrukt gegrinnik van omstaanders en - conform de normen van de NMS volgens dewelke je met zo'n 35 personen in een 'accordeonzak' mag/moet plaats nemen – betekende dat véél volk op een beperkte oppervlakte. In 7 haasten, met een kop als een kreeft - deels door ongemak, deels door gesmoorde kwaadheid, deels door oprukkende warmte van zoveel op elkaar gestouwde lichamen en niet in het minst omdat de koffie nog té heet om drinken bleek - zwolg ik het piepschuimen kopje in één teug leeg. Mijn tong van het éne moment op het andere herschapen tot een gevoelloze opgezwollen vod, té groot voor en vreemd aan mijn eigenste mond.
Op zó'n momenten kan ik de reclamemakers met hun slogans als daar zijn: 'koffie is heerlijk warm genieten' wel door zo'n cupje halen..
Richting toilet dan maar, in de hoop mijn wollen mantel nog enigszins te schonen van witte melkspatten en onwelriekend geurtje. Ook dààr : klein, benauwd en vooral, een trits aan toestellen die automatisch aanfloepen van zodra je voor hun elektronisch oogje bougeert.
In mijn situatie - behangen als ik was met rugzak, sjaal en handtas - een quasi onmogelijke opdracht...te weten...die oogjes te ontwijken.
In één tel tijd sloeg het toilet aan het spoelen, vulde de handdroger de benepen ruimte met nóg meer warme lucht en spoog het kraantje water...het enige waarnaar ik op zoek was.
Tot overmaat van ramp had ik inderhaast mijn handtas te dicht bij de kraan gezet...alsof er uberhaupt élders plaats was. Wéér kreeft...op een ondertussen ranzig bedje van eigen zweet.
Verder bleef de trein gewoon een beetje reizen...
posted by ggossye | 1:07 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home