wasserette

“Jackpot !”, telkens de automaat van de wasserette de vereiste muntjes overeenkomstig mijn ingeslurpte biljet uitspuwt.
“Wassen in ‘n ‘rette stemt ‘fro’…!”, scandeer ik op de wilde kadans van de non-stop-tuimelende metaalklinkende wasmuntjes in het blikken opvangmuiltje…
Mijn euforie evenwel rap getemperd; eens mijn zilverlingenbuit geteld, blijkt dat ik nét niet het juiste veelvoud aan munten heb. Concreet: 1 wasje is 7 muntjes en het apparaat braakt 20 munten uit, na zich verslikt te hebben in mijn verfomfaaide 10 euro biljet.
Typisch middenstanders mentaliteit, zulks…Zeer beredeneerd.
Zoals bedoeld ende voorbestemd speel ik bovendien telkens mijn nog onbenutte munten kwijt. Zeg nu zélf; wie doet in één keer net géén 3 wasjes.
Allicht zit er doorgaans ’n week of al rap een trits dagen tussen 2 wasserettebezoeken in, dus bij elke eerstvolgende wasbeurt stelt zich de vraag: wààr o wààr zijn die resterende munten van vorige keer ?
Zoals het ’n gedegen marginale onverantwoorde ‘wasser-op-‘n-ander’ betaamt – en ik ben gaan haar beter - klok ik, nadat ik de deur omzeggens heb geforceerd met een welgemikte heupstoot – het ding wou maar niet sluiten, weerbarstig omdat er té veel wasgoed in z’n maag gesplitst werd - schuimigvéél te veel wasmiddel in die gleuf met als resultaat ’n euforisch – naar ontploffen neigend – bubbels belletjesspektakel.
Mij ’n zorg; industriële machines behoren tegen zulk ‘n misbejegening bestand te zijn.
Soms is de – uit te goedkope en te kleine en fout opgehangen boxen - schallende muziek – perfect in harmonie met het gedrein der buikslingerende ofte zwierende trommels.
Geen fanfare zo goed dat ze dit samenspel kan benaderen.
Deze slagorde aanschouwend, valt m’n oog op de droogtrommels waarin een kleurrijke brij aan verproperd wasgoed droge dromen hoopt te hebben en ik bedenk dat mijn hersenen soms aan dezelfde roterende maalbewegingen onderhevig zijn; walsend, gedreven door turbulente gedachten, spiraalsgewijs, hopend – ten lange leste tot een ‘steekhoudend’ gedacht te komen. Proper en opgeplooid, klaar voor gebruik.
Bon, streepje op “sp” ondertussen – ‘spoelen’ naar ik veronderstel - en alreeds halverwege het industriële programma.
Het wast, ik ben en schrijf, en blijf schrijven zolang er ‘was’ ‘is’…
Het licht in deze keet niet bepaald ‘stemmig’te noemen, de geluiden al evenmin – alsof ik binnenin mijn eigenste lichaam luister als buur van maag en darmen.
De waterspiegel stijgt! Nog steeds “Sp”, ben al benieuwd naar “Z”, “Sp” en ”zwieren”, de drie etappes nog te gaan (te verwassen).
‘F16’ noemt mijn machien, mijn eigenste Fighting Falcon in gevecht met het verderfelijke vuil als het ware.
Eén drankautomaat – opgesteld bij de inkom – sleurt mij nostalgisch terug naar het jaar 1970; ik was toen 9 en deed de was, met m’n zus en met zakjes waspoeder,getrokken uit de sleuf van één van de zovele automaten. Want dààrin lag onze ‘propreteitsdrift’ besloten…
We wilden de was van onze twee oudere broers en ouders wel doen als en slechts dàn we genoeg frankstukken kregen om in diverse automaten te werpen. Het lijstje was niet gering: poeder, verzachter - voor het ons aangedane leed - machinemuntjes, ijskreem, frisdrank, koeken en diversen. Onze portemonnee was zwaarder van de munten dan de zak van de was was…
De strijd is bijkanst gestreden, mijn vecht-met-vuil-machine reutelt nu op “zwieren” …
Nog even en ik mag de slachtoffers - zieltogend ende klam van de uitgestane angsten – in de lijkenzak proppen.
Het verklikkerlampje dooft uit, het is nog even wachten op de laatste ‘klik’ en dan, finaal gedaan…..
Wég ermee.