woordwerksels

Thursday, June 17, 2010

stembusgang

Vreemd woord. Alsof het een variatie op Michael Jacksons ‘moonwalk’ betreft.
7u45; de ‘opgevorderde burgers’ scharen zich mooi op tijd, zij aan zij, alvoor de alsnog gesloten deur van stemopnemingsbureau 235 ...
Zo afwachtend rustig de sfeer onder de potentiële ‘stemopnemers’ is, zo ongezond druk de sfeer in het stemlokaal: controleren stemhokjes, taaklijstjes op het juiste zitje leggen, doorloop van verloop ‘stembusgang’...
Nog vóór de feitelijke ‘aftrap’ komen bijzitters zich al verontschuldigen.
Eentje vraagt permissie om – gesteld dat ze moet blijven – borstvoeding te mogen geven; een tweede blijkt één dag ontslagen uit de gevangenis en vraagt zich af of men – net als bij de vorige verkiezingen – weer rekent op haar diensten. Klokslag 8u, conform het logboek openen we de deur, 10 paar vragende ogen en stilte. Wie is wie ? Namen worden afgeroepen; 2 personen blijken zich aangemeld te hebben in het verkeerde kantoor. Nog 8 bleke negertjes...waarvan één donkere, een Ghanees... Na een kort stil beraad bij zichzelve beslist de voorzitter om de eerste vier opgeroepenen van zijn lijst, effectief aan te stellen.
Opgelucht gezucht mengt zich met fatalistisch wegslikken van een verloren dag in wording.
Weer gaat de architect-voorzitter te rade bij zichzelve om vervolgens de taken mede te delen.
Metaalbewerkster: onthaal stemlustigen, voorlezen der namen en ophalen van kiesbrieven en paspoorten. ICT-man: eerste controle stemlustigen op aanstiplijst. Secretaris: tweede controle op 2de aanstiplijst. Ghanese afwasser: afstempelen der stembrieven ende overhandigen der stembrieven. Voorzitter: zich paraat weten voor elke afwijking der stembusgang en algehele controle op een goed verloop ervan. Acteur: afstempelen kiesbrieven en uitreiken der paspoorten; desgewenst het zetten ener handtekening op buiken of andere afhangende lichaamsdelen van fans.
Een eerste golf meldt zich...de machine schiet in gang, even aftasten, even wennen, ieder voor zich, elk op zijn/haar tempo, Enkele tientallen roodingekleurde bollen later loopt de machine gesmeerd, er kan al een mopje af, spanning glijdt van de schouders ...
Bewoners van zo’n viertal straten – zo’n kleine 500 mensen – passeren de revue.
Een zootje ongeregeld, een bonte mix van diverse origine...de metaalbewerkster leest moedig de quasi onuitspreekbare namen uit en geeft er regelmatig, temidden een achternaam, de brui aan, te lastig om uit te spreken...”Foert ze.!!”
Het geheel wordt met een ritmische kadans ondersteund door de ‘afstempelende Ghanees’...zelden iemand met zoveel nauwgezetheid en gedrevenheid weten stempelen. Opperste concentratie. Tot ik hem wijs op een zeer aparte pasfoto en hij het – zo’n 2 octaven hoger dan dat zijn spreekstem luidt - uitschatert van ’t lachen.
Het wordt zowaar gezellig in ons kleuterklas bureautje.
Wanneer de voorzitter, bij het aanhoren van de zoveelste ‘afwezigheidsmelding’, cynisch opmerkt: “Betreft het hier wel een geldig ekskuus ?”, te horen krijgt “Mijn moeder is afgelopen week overleden en kan dus niet stemmen.” , is hij even sprakeloos, de rest van het bureau buigt het hoofd, niets gehoord.
“Bingo...!” , roept plots mijn linksgezeten ICT-controleur. Blijkt dat één pagina volledig is aangekruist qua ‘opgedaagden’...wat hem deze kreet ontlokt. Ik ga in een soortement tegenaanval door na luttele minuten “Gagnez !” te roepen. We zijn immers ondertussen toegekomen aan onze 100ste kiezer, dit mag gevierd worden.
De gelukkige krijgt een croissant aangeboden. Het is immers vaderdag vandaag en de zeer attente vrouw van de acteur holt af en aan met croissants, watermeloen, koffie, kersen, liefdevolle kusjes en nóg meer croissants. Onze tafel lijkt ondertussen meer op een prijzentafel van een uit de kluiten gewassen kwis dan dat het hier een tafel van een stemopnemingsbureau betreft.
Met uitzondering van mezelve wonen alle bijzitters in de buurt en ontmoeten ze dus hun buren, vrienden, kennissen. Blijk ik toevallig één iemand te kennen, is die gast kompleet nozem geslagen de dag voordien, met als gevolg: opgezwollen ooglid, gescheurde lip, geschaafde kaak, geronnen bloed ogende wenkbrauw, scheefgeslagen neus, kapot kinnebakkes....
Ondertussen kwijt de acteur zich minzaam van zijn onderbezoldigde taak en levert het één na het andere paspoort af – ondertussen smekende blikken van fan-natieke bewonderaarsters charmant negerend -. Ineens blijkt een mevrouw een fout paspoort teruggekregen te hebben, nl. dat van haar voorgangster... Als een pijl uit een boog schiet de acteur zich richting koer, achter de wenkende opwaaiende zomerjurk van de foute-identiteit-vrouw. In een mum van tijd heeft hij de zaak geklaard. Puike casting heet dat; laat hém maar achter de vrouwen aanzitten.
Ondertussen heeft de metaalbewerkster zich al helemaal genesteld in haar rol en verwijst ze als een gediplomeerde onthaaldeskundige de mensen door naar het verlengde van de tafel, hen aansprekend: “Goeie avond, alles goed met u ? Volgt u me maar. Bij hem hier krijgt u uw stembrieven. Dank u voor uw aanwezigheid en nog een prettige dag verder.”
De Ghanese afwasser onderwerpt ondertussen zowat elke paspoortfoto aan een deskundig onderzoek waarbij niet zelden een éclatante lach uitbreekt....
De secretaris moet zowaar een neiging tot tijgersprong onderdrukken bij het nét te laat opmerken van een fout gebuste brief: de kleurenblinde kiezer heeft beide stembrieven in dezelfde bus gedropt; zo zit er toch één in de juiste boîte.
Ineens zitten we allemaal naar elkaar te kijken want het lokaal blijkt leeggelopen te zijn, geen vers volk. “Zal ik dan maar eens mijn stem uitbrengen”, aldus de acteur. Prompt stapt hij naar buiten om meteen op zijn stappen terug te keren. Ieder blijft in zijn rol en we spelen ‘Komen Stemmen’. De sfeer kan niet meer stuk. Nog vóór de ICT-man een hooikoortsaanval dreigt te krijgen door gebrek aan slaap - te wijten aan een hooikoortsaanval – is de klus geklaard.
De PV’s worden ondertekend, handen geschud en een jolige bende verlaat het stemopnemingsbureau.
Toen waren ze nog met 2. En plots blijkt de machine te haperen; er is nog méér werk dan voorzien, één en ander blijkt niet ‘als een bus’ te kloppen en kwestie van de verwarring kompleet te maken, heeft de voorzitter zijn keuze kladpapier laten vallen op roze....krak hetzelfde papier als de senaatsstembrieven.
Terwijl wij als 2 gekken een race tegen de tijd strijden komen gezapige vuilnismannen ’t zaakje al afbreken en leegmaken. Bij gebrek aan zegel krijgen de ingepakte kiesbrieven een klodder hete was over zich heen. ’s Ochtends waren ze nog per fiets tot aan het stembureau geraakt doch thans zijn de pakken dermate plompgroot én abominabel ingepakt dat we een taxi inschakelen. Volle gas richting Wispelbergstraat alwaar de gedupeerden van de namiddagshift hun vingers zullen vetten aan onze verzamelde stemmen.


Louize Gossye