Verhalen van Verdriet

Weet, er schuilen soms bijzondere verhalen in verdriet, in frustratie, in ‘wat-men-wilt-vergeten’…
Zo ook deze namiddag, een cultureel evenement: de man beefde, het beven beperkte zich tot zijn handen, maar laat dit nu nét datgene zijn waar ik doorgaans het éérst naar kijk: handen (vervolgens klimmen mijn ogen via vleesmassa op naar de ogen – àls ik dat al durf (menig mens wordt namelijk te vlug verliefd zo in ogen kijkend) - .
Het beven maakte hem kwetsbaar, maakte dat ik hem durfde aan te spreken – ik stond tenandere ook maar twee woorden van hem verwijderd – zodoende zodus…
Bleek dat de man weinig of geen affiniteit had met cultuur…in al haar vormen, veruitwendigingen.
Het verhaal: als kind neigde zijn stem zo somstijds naar zingen, de toon laten domineren, niet het ‘gesprokene, het tekstuele’… Edoch, de muziekleraar besliste daar anders over…Hij, en kompaan onderwijzer verdachten de jongeman ervan bewust en opzettelijk vals te zingen.
Een valsschaard effenaf...
Kortom, de jongen – een mens is doorgaans jong als hij de geneugten van klank ervaart bij zichzelf – moest nablijven, straf schrijven, en al dies meer…
Om kort te gaan: het zingen was hem verleerd. In het kielzog daarvan: muziek, beeldende kunst - de muzen zeg maar - hem ontzegd, ontbeerd.
Op naar plan B dan maar.
Hij werd slager: worsten draaien, hakken in vlees, ontbenen (ontberen ?), commerçant…
Hij werd groot daarin (al was het maar ter compensatie van  het kleineren).
Maar de wonde bleef,  de kwetsuur kwijnde niet, het helen lukte maar half, zoniet had hij mij – volslagen vreemde – niet dit verhaal verteld, niet in zoveel méér woorden dan dat ik dit thans vertaal, verhaal….denk ik dan.

Louize Gossye, okt.2018