zuigt sleept bonkt zweet

Het Leven
zuigt en sleept en bonkt en zweet
Lucht licht op
schichten energie
ontlokt aan twee vreemden,
op slag verliefden
En tijdloos waakt, moeder naakt
want ’t kind van de borst verdreven
Niemand ontsnapt aan de levenskracht
aan éénieder van ons gegeven
door menigeen gefnuikt
verloren in ’t verkeerde Leven
dat zuigt en sleept en bonkt en zweet
en niet oplicht.

wende

een streng
heeft
begin en eind
moeder...kind
verwisselbaar
een jaar
is tijd
van begin tot eind
spoelt slechts terug
in herinneringen
begrensd
met begrippen
alles wentelt
alléén gewijzigd
in tijd
en in hoofden
wat het Leven zélf betreft
weten slechts de doden